Wim Schoonderbeek
Hout bewerken is als een cadeautje uitpakken, schreef Hans van Os in een vorig artikel. Ook ik ervaar dat steeds weer. Het is zo leuk een stukje resthout tot een ikoon te snijden…
Jaren geleden kocht ik een boekje van Robert J. Roozemond: ‘Ikonen tussen Klaas en Kerst’. Er stond een afbeelding in van een kiot met een Heilige Nikolaas uit de tweede helft van de 16e eeuw. Het orgineel heeft de maten 49 bij 41; ik heb een kopie gemaakt van 26 bij 22. Nikolaas is geschilderd met eitempera, en de ondergrond is gesso op lindehout.
Het werd een inspirerende klus die uitdaagde tot herhaling. Ik vond een boekje met de titel ‘Verbotene Bilder’ van Marianne Stösl. Op een daarin afgebeeld drieluikje uit 1500, werd ik min of meer verliefd. 
Deze Nikolaas werd ook weer van restafval gesneden: een stukje lindehout dat ‘nutteloos’ rondslingerde. Ik was echt trots op het resultaat. De maten van het origineel zijn nogal fors: 200 hoog, en – met deuren open – 216 breed. De kopie werd 32 bij 27 centimeter. De vorm van het sierlijstje aan de binnenzijde van het puntdakje heb ik in een tuin gezien als een afscheiding, gemaakt van natuursteen…
Ook een ikoon van Georgios is in dat boek afgebeeld. Net zo’n grote ikoon: 140 hoog en 120 breed. Dat paard alleen al, leek me zo leuk om te maken. Als dat zou lukken, zou de rest ook wel gaan. Lindehout bewerken is namelijk lastig. Je moet voortdurend rekening houden met de nerfrichting van het hout. Tegen de draad in is hier ook lastig! Uiteindelijk waren er voor het paard met Joris en de draak 61 stukjes gezaagd. Met duvels zijn de delen aan elkaar gelijmd. Daarna volgden vele dagen snijden en schuren. Alle delen, ook de lijst, zijn behandeld met gesso, eitempera op een achterwand met linnen als ondergrond. In het boek zijn ook afbeeldingen met een versiering op de bovenzijde van de lijst. Als versiering heb ik ‘uien’ gedraaid van buxushout. Toen het paard en de draak klaar waren, dacht ik aan de ervaring van Hans van Os en dat wilde ik hier graag even delen.